Od kilku lat diagnozowanie zespołu SIBO stało się prostsze i bardziej dostępne dzięki możliwości wykonania testu oddechowego po spożyciu glukozy lub laktulozy. W zależności od występujących objawów i dostępności niezbędnego do wykonania testu aparatu wykonać możemy test wodorowy lub wodorowo-metanowy.
Zadzwoń i umów się na badanie.
Zespół rozrostu bakteryjnego jelita cienkiego (zespół SIBO)
Jak przygotować się do badania?
Ostatnie lata przyniosły wiele ciekawych wyników prac naukowych na temat SIBO (z ang. SIBO – small intestinal bacterial overgrowth). Wiemy już, że kluczową rolę w tej chorobie odgrywają patogenne drobnoustroje zlokalizowane w jelicie cienkim.
Zazwyczaj są to mikroorganizmy, które typowo występują w jelicie grubym natomiast w przypadku zespołu SIBO stwierdza się rozrost ich populacji w nietypowej lokalizacji – czyli w jelicie cienkim.
Drobnoustroje te są źródłem różnych gazów – m.in. wodoru i metanu, które są odpowiedzialne za objawy, w tym wzdęcia. Na aktywność tych bakterii ma wpływ nasza dieta – przede wszystkim ilość spożywanych cukrów fermentujących w przewodzie pokarmowym.
Wzdęcia to jeden z najczęstszych objawów zgłaszanych przez pacjentów trakcie konsultacji gastrologicznych. Jest to objaw niespecyficzny i może być związany z różnymi, czasem bardzo poważnymi schorzeniami układu pokarmowego. Bez względu natomiast na przyczynę występowania wzdęć jest to dolegliwość, która wiąże się z dużym dyskomfortem i często negatywnie wpływa na codzienne funkcjonowanie pacjenta.
U osób po 50. roku życia, a także w przypadku współwystępującymi innymi niepokojącymi objawami (np. utrata masy ciała, anemia, obecność krwi w stolcu, występowanie objawów w nocy) zawsze należy przeprowadzić, zaplanowaną przez lekarza pełną diagnostykę wykluczającą m.in. choroby nowotworowe.
Natomiast za jedną z głównych przyczyn wzdęć uważa się zespół rozrostu bakteryjnego jelita cienkiego czyli zespół SIBO. Zaburzenie to może dotyczyć osób w różnym wieku. Może występować niezależnie ale także dotyczyć osób z innymi schorzeniami lub sytuacjami, które do SIBO predysponują (np. cukrzyca czy leczenie choroby refluksowej przełyku lekami zmniejszającymi wydzielania kwasu solnego w żołądku).
Ciekawym aspektem opisywanego problemu jest różnicowanie pacjentów z zespołem SIBO na postać z przewagą wydzielanego przez bakterie wodoru (SIBO – postać wodorowa) – wówczas wzdęciom towarzyszy tendencja do luźnych wypróżnień czy wręcz biegunka. Drugą poznaną postacią zespołu SIBO jest postać metanowa, w której obserwujemy przeważnie zaparcia. Opisywane są również postacie mieszane SIBO (równoczesny wzrost wydzielania wodoru i metanu) i u takich pacjentów często obserwuje się zmienny rytm wypróżnień (zaparcia na zmianę z biegunkami).
Niezależnie od rodzaju dominującej mikrobioty, rozrost bakteryjny wiąże się z mikroskopowym uszkodzeniem śluzówki jelit i towarzyszącym temu upośledzonym wchłanianiem różnych składników odżywczych.
Spektrum objawów SIBO jest bardzo szerokie i poza zróżnicowanymi objawami gastrologicznymi wystąpić mogą wystąpić objawy ze strony innych układów np.: bóle stawów, zmęczenie, zaburzenia depresyjne i dermatologiczne.
Od kilku lat diagnozowanie zespołu SIBO stało się prostsze i bardziej dostępne dzięki możliwości wykonania testu oddechowego po spożyciu glukozy lub laktulozy. W zależności od występujących objawów i dostępności niezbędnego do wykonania testu aparatu wykonać możemy test wodorowy lub wodorowo-metanowy. Wyniki takiego testu poza wartością diagnostyczną są niezmiernie przydatne do zaplanowania optymalnego leczenia, które powinno być prowadzone przez lekarza specjalizującego się w tym zakresie.